«Μέσα απ’ το γυαλί» της Ευθυμίας Δεσποτάκη

Πάνω που έλεγα πως η ελληνική λογοτεχνία έχει τελματώσει, έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο που με διέψευσε. Πρόκειται για τη συλλογή διηγημάτων φαντασίας «Μέσα απ’ το γυαλί» της Ευθυμίας Δεσποτάκη (εκδ. ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ, 2007), στην οποία ο αναγνώστης ανακαλύπτει όλα τα καλά στοιχεία της λογοτεχνίας: σαφείς, περιεκτικές και ψυχαγωγικές ιστορίες· σωστή και δουλεμένη γλώσσα· περιγραφή της ανθρώπινης φύσης. Και όλ’ αυτά, μέσα από μια καθαρά γυναικεία ματιά, που ωστόσο δεν απευθύνεται αποκλειστικά στις γυναίκες. Σε αναλυτικό μου άρθρο αλλού (http://www.sff.gr/forums/index.php?showtopic=7450&st=0&p=91124&#entry91124), έγραψα (κατά τη δική μου ταπεινή κρίση) για το σύνολο των διηγημάτων, αλλά όχι για το σπουδαιότερο: πως οι λάτρεις της λογοτεχνίας του φανταστικού θα ενθουσιαστούν και πως οι βιβλιόφιλοι θα βρουν στις ιστορίες της συγγραφέως τη συγκίνηση που αναζητούν στην ανάγνωση λογοτεχνίας. Εύχομαι στη συγγραφέα τα καλύτερα και να έχει την εμπορική ανταπόκριση που της αξίζει. Γιατί γυναικεία λογοτεχνία δε σημαίνει απαραιτήτως ερωτικά τρίγωνα, κερατώματα, κατινιές και κλισέ μελοδραματισμούς, αλλά μια διαφορετική σε σχέση με τους άντρες συγγραφείς ματιά πάνω στα ίδια ζητήματα που ενδιαφέρουν τη λογοτεχνία εν γένει.

Update: Τὸ κείμενο εἶχε γραφτεῖ τὸ 2008, ἀφορᾶ τὴν πρώτη ἔκδοση (ὑπάρχει καὶ δεύτερη, συμπληρωμένη μὲ πολλὲς ἱστορίες στὶς ἐκδόσεις Mamaya, Ἀθήνα 2017) καὶ δὲν ἀποτελεῖ οὐσιαστικὴ κριτική, ὅπως ἀναφέρω στὴν ἀρχικὴ σελίδα. Μᾶλλον μία ἐνθουσιώδη ἄποψη γιὰ ἕνα βιβλίο ποὺ μοῦ ἄρεσε πολύ. Τὴν κρατῶ ἐπειδὴ ἔχει δημοσιευτεῖ καὶ δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ τὴν ξαναδουλέψω (ἀπ’ τὴν στιγμὴ ποὺ δημοσιεύτηκε ἔχει φύγει ἀπὸ μένα καὶ πρέπει νὰ ἀντιμετωπίσω τὶς συνέπειες) κι ἐπειδὴ θαρρῶ πὼς ἔχει μία ἀξία καὶ συναισθηματικὴ καὶ πρακτική, μιᾶς καὶ ὁ τρόπος ποὺ κρίνω ἕνα κείμενο ἔχει ἀλλάξει μὲ τὰ χρόνια.